اسکینک

تاثیر رابطه مقعدی بر زندگی جنسی
1- مهمترين عارضه اي که مجامعت از طريق مقعد (پشت- دُبُر) براي زن دارد اين است که چون لذت حقيقي جنسي براي زن از طريق مقاربت از فرج و مجراي تناسلي حاصل مي شود نه از طريق مقعد، بنابراين زن دچار سرد مزاجي و بي ميلي جنسي شده و در آينده نزديک خود را موجودي مي يابد که وسيله دفع شهوت شده و خودش نبايد از اين عمل خدادادي لذتي ببرد.

2. زن در اين نوع ارتباط دچار درد بسيار شديدي خواهد شد كه گاه تا مدتي امكان راه رفتن درست را از او خواهد گرفت ضمن اينكه اين درد فراوان، هيچ لذتي از اين رابطه جنسي براي او باقي نخواهد گذاشت.

3. از آنجا که ساختمان مقعد طوري است که ظرفيت پذيرش آلت مرد را ندارد (برخلاف واژن يا فرج که خاصيت ارتجاعي و لغزنده دارد) و هر لحظه امکان آسيب ديدگي ماهيچه حلقوي (اسفنگتر) دهانه مقعد و حتي پارگي آن وجود دارد. درنتيجه زن گرفتار درجاتي از بي اختياري مدفوع شده و نيازمند جراحي و عوارض بعدي مي شود. چون مرد در حال لذت جنسي فقط به فکر دفع شهوت خود است و حرکات بدون کنترل او هر لحظه مي تواند به زن آسيب فيزيکي وارد کند.

4. مقعد محل ذخيره فضولات دستگاه گوارش (مدفوع) است که حاوي ميکروبها فراواني است. در اثر مالش و دخول آلت مرد اين ميکروبها مي توانند وارد دستگاه تناسلي مرد شده خود و او را به عفونتهاي خاصي مبتلا سازند. در حالي که مقاربت از راه واژن يا فرج چنين عوارضي به همراه ندارد.

5- مخاط مقعد بسیار طریف و نازک است و احتمال پارگی و انتقال ویروس ایدز از طریق آن به داخل خون زیاد است و حتی یکی از علل شیوع ایدز در غرب از طریق جنسی لواط و مقاربت از طریق مقعد است.

6- از آنجا که دهانه مقعد دارای ماهیچه ای حلقوی است، مانند یک کش محکم دور آلت مرد را گرفته و در لحظه خروج منی مانند یک سد عمل می کند و در اثر این عمل احتمال پس زدن منی به عقب و فشار به کیسه های منی و غده پروستات و عوارض ناشی از آن خیلی زیاد است.

7 - و دیگر اینکه از جمله عوارض مقاربت از راه مقعد ابتلای مرد به زود انزالی در آینده است و در نتیجه نمی تواند آنگونه که باید از همبستری با همسرش لذت ببرد و بنابراین دچار سردمزاجی شده و مشکلات روحی پیدا خواهد کرد.
8- با توجه به این که ، سیستم فیزیولوژیکی زن این چنین است که لذت حاد و حقیقی جنسی را معمولا از همان مجرای طبیعی و خدادادی اش احساس می کند، از این رو با مجامعت از همان طریق طبیعی ، رابطه ای دو طرفه برقرار شده و دو طرف به نحو رضایتمندی از یکدیگر لذت می برند، اما نزدیکی از مقعد نمیتواند صد درصد برآورده کننده ی حاجت روحی و جنسی زن باشد، در ادامه ی این فرآیند زن با عدم اشباع و ارضا میل جنسی برخورد کرده و نوعی روان پریشی در ابعاد عصب و عاطفه پیدا می کند خلاصه اینکه او در این حالت ، فقط ابزاری برای لذت بری یک سویه ی مرد قرار گرفته و نمی توان عکس العمل مناسب آن هم با جهت گیری لذت بری متقابل جنسی داشته باشد.

9. در ادامه‏ روند قبل، مرد همچنان به پر کردن ظرفیت جنسی خود مشغول شده و در عرض چند لحظه کوتاه به حدّ بالای کام‏گیری (اُرگاسمِ فعّال) میرسد و سریعاً حجم بالای شهوت را با بیرون ریختن منی، تخلیه میکند. امّا طرف مقابل، به دلیل ویژگی دیر فعّالی جنسی، هنوز در تکاپوست تا به نحوی خود را هماهنگ با مرد کرده و دستِ کم به همان اندازه که او لذّت برده، غریزه را پاسخ دهد. ولی هنوز در نیمه راه است که مرد با ریخته شدنِ سریع (و بلکه ناخواسته ‏ی) منی به بیرون، به مرحله سرد حسیّ جنسی وارد شده و نمیتواند پاسخگوی خوبی به واکنشِ جنسی زن (که هم اینک گرمِ رابطه‏ سازی است) باشد.

در نتیجه این زن است که ناکام میماند و لذا همچنان برداشتِ زن و سهم جنسی اش کمتر از مرد خواهد بود (پس، در عین رضایت، کراهت هم باقی است. چون دیگر دل زن به این حالات خوش و آرامی نمی گیرد و به هر حال، درصدی - حتی اندک - از ضربه‏ های روحی به سیستم عصب و اُرگانیسم زن وارد میشود).

10. چون دخول از قسمتِ دُبُر، توأم با محدودیّت‏های فیزیولوژیک مرد و زن است؛ از این رو، نیاز به شدّت و سختی از سوی مرد و لزوم اثرپذیری منفعلانه‏ ی زن بوده و این فشار به مقعد زن، عصب‏های تناسلی مرد را تحریک کرده و موجب فعالیت کیسه ‏ی منی و در آخر، انزال زودرسِ منیِ مرد می شود. مشکلِ بعدی، از هیجان افتادنِ مرد، سستی عضلات، دوگانگی مزاجِ جنسی و حتّی سردمزاجی مرد است. به عبارتی، فقط زن آسیب ‏پذیر نخواهد بود. مرد در دراز مدت و در اثر استمرار این حالات، به نوعی حساسیّت‏های عصب‏های آلت جنسی مبتلا شده و نسبت به زودانزالی منی، ناتوان شده و ادامه‏ ی این زودانزالی، میتواند نوعی سردمزاجی در مرد پدید آورد.

*** سخنی لطیف از امام احساس و عقل، امام صادق (علیه السلام): از ايشان درباره آمیزش از مقعد پرسیدند. حضرت در نهايت زيبايي فرمودند: «همسرت، عروسک و عشق زندگی توست؛ پس او را با این کار اذیت مکن.» (وسائل الشیعه، ج20،ص143)